Trump en Netanyahu presenteren Gaza-plan dat Barghouti veroordeelt als ‘neokoloniaal project’

Op een dinsdag in 2025 — een datum die niet exact is vastgelegd, maar bevestigd door VRT NWS op 29 september — presenteerden president Donald J. Trump en premier Benjamin Netanyahu een 20-puntenplan voor ‘vrede in Gaza’. Geen onderhandelingen met Palestijnen. Geen rol voor Hamas. Geen betrokkenheid van de Palestijnse Autoriteit. En toch wordt het verkocht als een vredesakkoord. Marwan Barghouti, de gevangen Palestijnse leidersfiguur die vele als de toekomstige president van Palestina zien, noemde het in een interview met Sky News niets minders dan een ‘neokoloniaal project’. En hij had een punt. Want dit plan is geen vrede. Het is een uitbreiding van de oorlog — met een vredesmantel.

Het plan: vrede met een zwaard in de hand

Het 20-puntenplan, gepubliceerd op rightsforum.org en later bevestigd door VRT NWS, bevat drie kernpunten: een staakt-het-vuren, een gevangenenuitwisseling (Israëlische gijzelaars tegen Palestijnse gevangenen), en een gefaseerde, maar onvolledige, terugtrekking van de Israel Defense Forces (IDF) uit de Gazastrook. Alles lijkt op papier redelijk. Tot je de details bekijkt. Er is geen tijdschema. Geen duidelijke grenzen voor de IDF-terugtrekking. Geen onafhankelijke controle. En geen garantie dat het geweld stopt als de gijzelaars worden vrijgelaten. Barghouti legde het helder uit: ‘Het Israëlische leger blijft aanwezig in een bufferzone. Het geweld zal hervat worden.’

De bufferzone: de kern van de valstrik

De Gazastrook, met zijn 365 km² en ongeveer 2,3 miljoen inwoners, is al jarenlang een geïsoleerd gebied. De grens met Israel — 51 kilometer lang — is een van de meest beveiligde ter wereld. Volgens de wapenstilstandsovereenkomsten van 2014 bestaat er een bufferzone van ongeveer 300 meter die Israel al decennia lang controleert. In dit plan wordt die zone niet afgeschaft. Nee. Ze wordt versterkt. En dat is het probleem. Want hoe kan er vrede zijn als Israël blijft aangeven dat het op elk moment kan terugkeren tot militaire actie — ‘als hij denkt dat dat nodig is’? Dat is geen vredesplan. Dat is een uitnodiging tot chaos. Barghouti wees erop dat Israel al eerder situaties heeft gecreëerd om oorlog te rechtvaardigen. En met dit plan heeft het land een juridisch kader gekregen om dat te doen — met de goedkeuring van de Verenigde Staten.

Trump’s vorige tijd: een voorgeschiedenis van geweld

Dit plan is geen uitvinding van vandaag. Het is een voortzetting van Trumps eerste presidentschap (2017–2021), toen hij Jeruzalem erkende als Israëls hoofdstad en 300 miljoen dollar aan hulp aan UNRWA wegnam — de VN-organisatie die miljoenen Palestijnse vluchtelingen ondersteunt. Terwijl de wereld eiste om de bloedige oorlog te stoppen, versterkte Trump de band met Netanyahu. Nu, in 2025, is dat bondgenootschap terug — en nog agressiever. rightsforum.org citeert een onbevestigde, maar geloofwaardige bron: als Hamas het plan afwijst, krijgt Netanyahu ‘de vrije hand om de genocide en etnische zuivering in Gaza te voltooien’. Dat is geen journalistieke veronderstelling. Dat is een directe dreiging — geformuleerd door de leider van de machtigste natie ter wereld.

De cijfers die niemand wil zien

Sinds de aanslagen van Hamas op 7 oktober 2023, waarbij 1.139 Israëli’s werden gedood en 247 gijzelaars meegenomen, heeft Israël een militaire campagne gestart die volgens het UN Office for the Coordination of Humanitarian Affairs (OCHA) tot nu toe ongeveer 46.000 Palestijnse doden heeft gekost. Dat is meer dan de bevolking van een kleine stad — en het is nog steeds aan het stijgen. Er zijn nog 101 Israëlische gijzelaars in Gaza, volgens Israëlische overheidscijfers van 29 september 2025. De verwachting is dat hun vrijlating het startsignaal is voor een nieuwe fase van geweld — niet voor vrede. Want als de IDF blijft staan in de bufferzone, en Netanyahu het recht heeft om de oorlog te hervatten op basis van zijn eigen beoordeling, dan is er geen einde in zicht. Alleen een nieuwe cyclus van bloedvergieten.

Waarom dit alles nu?

De wereld is moe. De VN is verward. De Arabische staten zijn verdeeld. En de Verenigde Staten? Ze willen een ‘winnaar’ tonen voor de verkiezingen van 2026. Een ‘oplossing’ — hoe onvolledig ook — is politiek handig. Maar voor de 2,3 miljoen inwoners van Gaza is het een doodvonnis. Barghouti noemt het ‘macht boven recht’. En hij heeft gelijk. Want wat is recht als je geen zeggenschap hebt over je eigen toekomst? Wat is recht als je kinderen sterven van honger en je land wordt verwoest, terwijl de wereld kijkt en zegt: ‘We zijn bezig met vrede’?

Wat komt er nu?

Hamas heeft nog geen reactie gegeven. Geen deadline. Geen uitleg. Maar rightsforum.org waarschuwt: ‘Als Hamas niet instemt, gaat de genocide onverminderd door zonder pauze.’ Dat is geen vermoeden. Dat is een dreiging die op papier staat. En als Hamas het plan aanneemt? Dan begint een nieuw stadium van onzekerheid: een IDF die blijft, een gebied dat niet wordt herbouwd, en een bevolking die opnieuw wordt getest — op hun vermogen om te overleven.

De wereld die kijkt — maar niet ingrijpt

De Europese Unie heeft de oorlog veroordeeld. Turkije heeft Israël beschuldigd van oorlogsmisdaden. Zuid-Afrika heeft Israël voor het Internationaal Gerechtshof gedaagd. Maar niemand heeft een concreet plan om dit vredesplan te blokkeren. Geen sancties. Geen diplomatieke druk. Geen VN-resolutie. Het is alsof de wereld heeft besloten: ‘Laat ze het zelf uitzoeken.’ Maar Gaza is geen speelplaats. Het is een levendige, jonge samenleving — met artsen, leraren, studenten, moeders. En zij zijn het slachtoffer van een plan dat geen vrede biedt. Alleen een keuze tussen twee vormen van onderdrukking.