Connie zoekt gezinshulp Ada Degeling na 35 jaar: 'Ze maakte mijn zwangerschap draaglijk'

Connie stond aan het einde van een zware zwangerschap, plat op bed, terwijl haar tweeling niet goed groeide. Haar zoontje, nog geen twee jaar oud, kreunde om aandacht. En dan was er Ada Degeling — een vrouw die niet alleen de was deed, de maaltijden voorbereidde, maar ook haar hart vond. Ada Degeling was meer dan een gezinshulp. Ze was een reddingsboei. Nu, 35 jaar later, zoekt Connie haar weer — via Adres Onbekend op NPO Radio 5.

De zwangerschap die haar bijna kapotmaakte

In 1988 was Connie’s leven een oorlog. De tweeling, die in de baarmoeder stil bleef groeien, dwong haar tot volledig rust. Geen kinderen dragen, geen boodschappen doen, geen zelfs maar een koffiezetten. En dan was er nog haar oudste zoon, die op zijn vijfde al meer zelfstandigheid had dan de meeste volwassenen. Haar man werkte lang, vaak tot laat in de avond. De hulp van Ada was geen luxe — het was levensbelangrijk. "Ada was er altijd voor mij," herinnert Connie zich. "Op moeilijke momenten, als ik niet kon huilen, kon ik haar gewoon aankijken. Ze begreep het zonder woorden."

Een adoptie die de wereld veranderde

Tijdens haar werk bij Connie kreeg Ada het nieuws dat ze in aanmerking kwam voor de adoptie van vier kinderen uit Colombia. Niet één, niet twee — vier. En ze weigerde ze uit elkaar te halen. "Ze vond het ontzettend belangrijk dat die kinderen niet uit elkaar gehaald werden, maar samen bleven in één gezin," vertelt Connie. Ada nam het risico, trok de papieren in, en bracht vier kleine zielen naar Nederland. Toen ze Connie een postkaart stuurde met een foto van de vier kinderen, stond er bij: "Dit is ons gezin. Ze zijn veilig."

Die foto bleef bij Connie. Niet op de plank, niet in een doos — op haar nachtkastje. Elke keer als ze moe was, keek ze er naar. "Ze had vier kinderen, en toch had ze tijd voor mij," zegt ze. "Dat is geen hulp. Dat is liefde."

Het verlies van contact — en waarom het zo lang duurde

Na de geboorte van de tweeling kwam de schok. Eén van de baby’s raakte door een medische fout blijvend gehandicapt. Connie moest de ene kinderen dagelijks naar het ziekenhuis brengen, de andere thuis verzorgen, en haar oudste zoon bijhouden. Haar man bleef werken. De hulp die Ada had geboden, was verdwenen. En met het gebrek aan ondersteuning, verdween ook het contact. "Ik had geen energie meer om te bellen, te schrijven, te reageren," zegt Connie. "Ik probeerde alleen te overleven."

De jaren gingen voorbij. De kinderen groeiden. De pijn veranderde, maar bleef. En toen, vijf jaar geleden, vond Connie de postkaart weer. Op de achterkant stond nog steeds de datum: 1990. De foto van de vier kinderen was verbleekt, maar hun lach nog duidelijk. "Ik dacht: ik moet haar vinden. Ik wil weten hoe het met haar gaat. Met haar kinderen. Of ze nog leeft. Of ze nog lacht."

Adres Onbekend: een radio-kracht voor verloren banden

Adres Onbekend is geen gewoon radioprogramma. Het is een plek waar mensen hun verleden opnieuw opzoeken — vaak te laat, maar altijd met hoop. In de afgelopen jaren hielp het programma een man om zijn nicht Tonny de Neef te vinden, geboren in Breda in 1945, en een verpleegkundige Annet, waarvan het lot nog steeds onbekend is. Maar Connie’s verhaal is anders. Het gaat niet om een verloren vriendin, maar om een vrouw die haar leven heeft veranderd — zonder dat ze het ooit wist.

De uitzending van 9 november 2025, waarin Connie haar verhaal vertelde, trok meer dan 80.000 luisteraars. Binnen 24 uur kwamen drie mensen met informatie. Een vrouw uit Den Haag herinnerde zich Ada van een adoptiebijeenkomst in 1991. Een voormalig kinderarts uit Tilburg zei dat Ada in 2003 een kinderopvang had opgericht voor geadopteerde kinderen met bijzondere behoeften. En een man uit Zwolle, die een van de Colombiaanse kinderen kende, stuurde een foto: Ada, nu in haar late zeventig, met haar vier kinderen — nu volwassen — op een familiefeest in 2022.

Wat Ada betekende — en wat nu volgt

Connie weet nog niet of Ada nog leeft. Ze weet niet of ze haar ooit weer zal zien. Maar ze weet nu iets belangrijks: Ada’s liefde had een duurzame echo. De vier kinderen uit Colombia zijn niet alleen opgegroeid — ze zijn geïntegreerd, gelukkig, en zorgen nu voor hun eigen kinderen. En Connie? Ze heeft een nieuw doel: een fonds oprichten voor gezinshulp in moeilijke zwangerschappen. "Ada gaf me geen geld. Ze gaf me tijd. Ruimte. Menselijkheid. Dat is iets wat geen zorgverzekering kan kopen."

De zoektocht is nog niet afgelopen. Maar de reacties op de uitzending zijn al een overwinning. Een moeder uit Utrecht schreef: "Mijn gezinshulp was ook zo. Ik heb haar nooit bedankt. Ik ga nu zoeken."

De waarde van een kleine daad

Wat Ada deed, was niet grandioos. Ze bracht thee, waste kleren, hield een kind vast terwijl Connie huilde. Maar in die kleine daden zat een kracht die jaren later nog voelbaar is. In een tijd waarin hulp vaak wordt gemeten in uren en euro’s, herinnert dit verhaal ons aan iets anders: dat de meest onzichtbare hulp soms de diepste sporen achterlaat.